Wszystkie rodzaje IPA

Wszystkie rodzaje IPA są po prostu nie od opisania. Właściwie jest ich tyle, co browarów rzemieślniczych. A może nawet jeszcze więcej. Spróbujmy jednak poszukać cech wspólnych i trochę uporządkować tę kwestię. Oto lista kilkunastu pod-stylów z rodziny IPA. Zostały uporządkowane alfabetycznie, z dodatkową informacją o ich popularności (aktualną na sierpień 2018 r.).

Belgian IPA – [rzadki okaz] skrzyżowanie belgijskiego piwa jasnego z IPA. Belgijskie drożdże dodają do aromatów chmielowych charakterystyczne nuty estrowo-fenolowe (owoców i przypraw). Może być jaśniejsza (jasno złota) i bardziej alkoholowa, niż klasyczna IPA.

Bezalkoholowa IPA/ 0% IPA – [nowość!] mocno chmielone, aromatyczne piwo, ale w wersji bezalkoholowej. Podobnie jak w przypadku Micro IPA piwo jest lekkie, ale nie powinno być wodniste. Uwaga: według polskiego prawodawstwa piwo bezalkoholowe może mieć do 0,5% alkoholu. Jeśli nie możesz spożywać w ogóle alkoholu (np. jesteś kobietą w ciąży), wybierz piwo z oznaczeniem 0,0% alkoholu.

Black IPA – [rzadki okaz] zwana niegdyś Cascadian Dark Ale. IPA o ciemnej, niemal czarnej barwie. W teorii powinna być pozbawiona smaków palonych, gdyś wówczas powinna być nazwana American Stout. W praktyce czarne IPY oprócz lekkich smaków ciemnego karmelu potrafią mieć też nuty palone.

Brett IPA/ Wild IPA – [na wymarciu] IPA fermentowana dzikimi drożdżami z gatunku Brettanomyces. Wnoszą one do piwa nuty zwane zagranicą „funky”: fenolowe, skórzane, zwierzęce, końskie, które w Brett IPA łączą się z aromatem i smakiem chmielowym. Bretty mogą dawać też wyższą wytrawność i kwaskowate posmaki.

Brut IPA – [nowość!] całkowicie wytrawna IPA. Wytrawność osiąga się przez dodatek enzymu amyloglukozydazy, który rozkłada niefermentowalne cukry na takie, które mogą zjeść drożdże.

DDH IPA – [nowość!] double dry-hopped, czyli IPA podwójnie chmielona na zimno. Co oznacza, że piwo jest chmielone dwukrotnie, lub podwójną ilością chmielu. Nie ma jasności w tym temacie, jednak piwa z takim oznaczeniem pojawiają się na rynku. W DDH niewątpliwie należy spodziewać się ogromnej ilości chmielu dodanych na aromat.

Double/ Triple IPA – [umiarkowanie popularna] (także: Imperial IPA) podwójna /potrójna IPA. Większy zasyp słodu i więcej chmielu daje piwo o wyższej zawartości alkoholu, mocniejszym smaku i aromacie.

East Coast IPA – [umiarkowanie popularna] siostra West Coast IPA z przeciwległego wybrzeża USA. Aromatyczna IPA o niskiej goryczce, za to z zauważalnym charakterem słodowym. Istotny jest balans między słodowością, a chmielowością. Niektórzy utrzymują, że New England IPA wywodzi się od East Coast IPA.

English IPA – [rzadki okaz] matka wszystkich IPA, od niej wywodzi się współczesny styl. Pierwotna wersja warzona od końca XVIII wieku. Dziś niektóre angielskie browary nadal warzą klasyczną IPĘ. W odróżnieniu od amerykańskich wersji jest to piwo bardziej słodowe, z mniejszą ilością chmielu, bardziej zbalansowane. Inny jest także charakter aromatu i smaku, jako że używa się chmielu tradycyjnego, o bardziej żywicznym, ziołowym i ziemistym charakterze niż chmiele nowofalowe. Więcej w: historii IPA

Fruit IPA – [umiarkowanie popularna] IPA z dodatkiem owoców, najczęściej takich, które dobrze komponują się z użytym chmielem, podkreślają jego cechy, np. grejpfruty, brzoskwinie, mango. Nadal jednak jest to IPA, więc musi mieć wyraźny charakter stylu, czyli także aromat i smak chmielu.

Hazy IPA – [nowość!] mocno zmętniona IPA. Na jej mętność wpływa olbrzymia ilość chmieli na zimno, zasyp, czyli słody i surowce niesłodowane, a także rodzaj użytych drożdży. Hazy IPA często utożsamiana jest ze stylem New England IPA. Nie zawsze się to pokrywa, bo choć większość NE IPA rzeczywiście jest mętna, to jednak nie wszystkie i zdarzają się także jedynie lekko zamglone.

Imperial IPA – [umiarkowanie popularna] (także: double IPA) podobnie jak w przypadku podwójnej IPY, jest to piwo o mocniejszym smaku i aromacie i wyższej zawartości alkoholu, niż standardowa IPA. Przedrostek Imperialny jest coraz rzadziej stosowany w stosunku do IPA, obecnie częściej używa się double IPA.

Micro IPA/ Niskoalkoholowa IPA – [nowość!] nazywana czasem także lite lub light IPA. Lekkie, 1-3% mocno chmielone, aromatyczne piwo. Nie powinno być wodniste – wymaga to odpowiedniego doboru surowców do zasypu. Niskoalkoholowe IPA jest bardzo zbliżone od bezalkoholowej IPA, lecz nieco mocniejsze. Nazwa Micro IPA jest używana właściwie wyłącznie zagranicą.

Milkshake IPA – [coraz rzadziej spotykana] styl, który ma imitować mleczny koktajl połączony z IPĄ. Osiąga się to przez dodatek laktozy oraz owoców lub innych dodatków jak np. wanilia. Piwo powinno być treściwe, pełne, gładkie, raczej słodkie i mętne. Wyraźny aromat i smak chmielu dominujący nad dodatkami.

New England IPA/ Vermont IPA – [bardzo popularna] także Northeast IPA lub NE IPA. Gładkie, kremowe, ekstremalnie nachmielone na aromat piwo, z dodatkiem nut owocowych (estrów) pochodzących od fermentacji. Ideałem jest osiągnięcie wrażenia owocowej soczystości (juicy) w teksturze tego piwa. Goryczka nie jest wysoka i nie dominuje. Chmielowość objawia się za to bardzo mocnym aromatem. Aby cieszyć się bogactwem tego zapachu należy spożywać je jak najświeższe. Zmętnione najczęściej dość mocno, choć są też przykłady jedynie lekko zamglonych NE IPA.

Red IPA – [rzadki okaz] połączenie stylu IPA z bursztynowym ale. Piwo o dominującym charakterze słodów, najczęściej karmelowych, słodkich, które nadają mu charakterystyczną czerwonawą, miedzianą lub ciemnobursztynową barwę. Piwo dość zbalansowane, ani słodycz, ani goryczka, ani bardzo wysoki aromat chmielowy nie powinien w Red IPA występować.

Rye IPA – [mało popularna, ale się zdarza] IPA uwarzona z dodatkiem słodu żytniego, który wnosi specyficzne smaki żyta, nieco zbożowe, ostre, ciemnego pieczywa, nieco przyprawowe. Może też mieć nieco charakteru piw pszenicznych. Barwa często jest ciemniejsza, bardziej bursztynowa, niż jasnozłota. Żyto daje pełniejsze ciało, nieco oleistą teksturę i charakterystyczny posmak.

Session IPA – [popularna] lżejsza wersja IPA. Sesyjność oznacza, że piwo powinno być na tyle przyjemne do spożycia, że zachęca do sięgnięcia po kolejną porcję. Session IPA ma mniej alkoholu, goryczki; jest skonstruowana tak, by piło się ją maksymalnie łatwo.

Sour IPA/ Tart IPA – [rzadki okaz] IPA z zaznaczonym charakterem kwaśnym. Najczęściej uzyskuje się go poprzez zakwaszanie brzeczki (kettle sour) bakteriami kwasu mlekowego. Zazwyczaj kwasowy charakter jest niewysoki, dopełnia piwo, w którym nadal dominuje chmiel.

West Coast IPA – [na wymarciu] siostra East Coast IPA z przeciwległego wybrzeża USA. Zachodnioamerykańska IPA jest mocno goryczkowa i mocno wytrawna, z cechami słodowymi ograniczonymi do minimum.

White IPA – [umiarkowanie popularna] biała IPA. Powstała z połączenia stylu IPA z witbierem, czyli kwaskowatym pszenicznym piwem belgijskim, do którego używa się kolendry oraz skórek cytrusów. Często zmętnione jasne piwo o wyraźnych cechach pszenicy, z zaznaczonym smakiem witbierowych dodatków łączących się z mocnym, aromatycznym chmieleniem.